نکته اساسى که در این بیان وجود دارد و درس بزرگى براى ما است، توجه فورى به خطرى است که در برابر چنین پدیده‏اى (محبوب بودن نزد مردم بخاطر خدا) انسان را تهدید میکند. لذا وقتى آن مرد به حضرت عرض مى‏کند که شما را براى خدا دوست دارم نمى‏فرمایند: از تو متشکرم، یا خدا را بر این محبوبیت سپاس میگویم، بلکه مى‏فرمایند: «پرودگارا پناه به تو مى‏برم از این که مردم مرا به خاطر تو دوست داشته باشند ولى تو مرا دشمن داشته‏باشى» و این خطر بزرگى است براى ما، نکند که مردم فکرکنند ما مخلصانه براى خدا کارمى‏کنیم و در راه او قدم مى‏زنیم اما حقیقتاًً ما اینطور نباشیم، و ظاهر و باطنمان یکى نباشد و یا با اعمال خود موجبات غضب الهى را در خود بوجود آورده باشیم. و در این صورت است که مردم به خاطر خدا ما را دوست‏ دارند ولى خداوند - نعوذ باللّه - دشمن ما مى‏باشد.